فغون از دست ای گردون نیرنگ
که هشکید اوو چشم چشمه کهرنگ
ایر کهرنگ هشک آبوهه ای داد
سی زنده رود ابو سر کُتی و‌ننگ
چرا که اصبهو ن نصم جهون داشت
شکوه و فَرسهِ از چشمه کهرنگ
گمونم که زمین و آسمونَم
ز ادبار داره وا لرون سر جنگ
یکی رووه سر کوه دماوند
خدانه بی سزرگه‌ بکنه بنگ
بگو یهَ شر بیو بنشین‌ کل لر
چته که ایدراری دم به دم‌دنگ؟
خدا اوود نشست و گفت و لفت کرد
بگود وا مو‌بگو از ای دل تنگ
خدا گد مو به تو کوهرنگ دادم
که آبادان کنی خاک و گل و سنگ
ولی کهرنگه دشمن غلیسنید
تو مندی و یه نوم گپ و دس تنگ

خدا بغضی ، گره زی مین تشنیس
شنو ای راز بغض ، از سوز آهنگ
بزن زخمه تمندر، زخمه خو کن
ز لار درمند شور و سارنگ
سیانه وا کشیم از شون کهرنگ
اتووه پرتو زرین ز پاژنگ
دوارته از زمین جوش ازنه اوو
در و دشت سپاهان بوهه صد رنگ
درخشه افتو مهرآفرینی
زمین گُلگون ابو ز عطر فرهنگ